Schoolrijp

Sinds ik werk met nieuwkomerskinderen, sta ik bij zoveel meer dingen stil als daarvoor. Dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn, komen ineens in een ander daglicht. Wat voor onze kinderen vaak zo gewoon is, omdat ze van jongs af aan dit meekrijgen, is opeens heel anders als je bijvoorbeeld 10 jaar bent, in Nederland komt en nog nooit naar school bent geweest.

Mohamed is dol op zijn potloden. Hij houdt ze nog niet goed vast, maar dat komt later wel. Eerst maar ontdekken: strepen zetten, kleuren uitproberen, door elkaar heen krassen. En toen? Toen was zijn punt op. Ik laat hem zien hoe een puntenslijper werkt. Magisch vindt hij het! Het kleuren wordt vergeten en punten slijpen heeft volkomen de aandacht. Potlood na potlood, volkomen gefascineerd door dit proces.

Opvallend vaak loopt Amir naar de kraan om iets te drinken. Ik maak mij zorgen. Is hij lichamelijk wel in orde? Amir heeft lang gereisd door Europa en is bij een oom in huis gekomen. Hij is daarom niet in een AZC geweest en er heeft ook nog geen arts naar hem gekeken. Omdat ook zijn handen, voeten en mond stuk zijn, besluit ik meteen met oom, Amir en een tolk in gesprek te gaan. Zoals daarna nog heel vaak zal gebeuren, kijkt Amir mij met stralende en ondeugende ogen aan, terwijl de tolk vertaalt: “Juf, ik vind het mooi dat er schoon water zo hup komt. Ik dronk water van de grond, daar kreeg ik buikpijn van. Dit water is lekker.”

Omid zit stil op zijn stoel. Hij lijkt zich weinig bewust van zijn omgeving. We proberen hem te betrekken bij de schoolse activiteiten, maar Omid blijft waar hij is. Het hoofd van deze jongen zit vol. Vol met zorgen en ervaringen die je geen mens gunt. Ik pak de LEGO en begin te bouwen. Omid kijkt gefascineerd toe. Het duurt niet lang of hij doet mee. Lang leve de magie van LEGO! In de dagen erna zien we iets van ontspanning komen, voorzichtige communicatie met medeleerlingen en natuurlijk hele bouwwerken.

Zomaar een paar voorbeelden waarbij schoolse vaardigheden en alles wat daarbij komt kijken, niet vanzelfsprekend zijn. Dit is teruggaan naar de basis.

In Sprookjeswonderland in Enkhuizen staat een bordje met ‘wie niet door de ogen van zijn kind geniet, kent het echte genieten niet’.

Werken met deze doelgroep kinderen maakt je dankbaar en vooral, volop genieten.