Omarmen en loslaten…

Het is weer zo’n moment. We hebben met elkaar een heerlijke dag. Feesten staat centraal in de maand december, niet alleen volgens de kalender maar ook volgens het thema Wereld vol Woorden. In onze Azs-locatie vieren we daarom ook wat af. Niet alleen in december, nee wij vieren ook veel bijzondere momenten die in reguliere scholen minder aan bod komen of minder voor de hand liggend zijn.

Wij vieren met grote regelmaat de komst van nieuwe leerlingen in de groep, vieren dat families herenigd zijn, status hebben gekregen en kijken dagelijks op de vierkalender of er ergens in de wereld iets gevierd wordt.
We “vieren” ook afscheid omdat we het belangrijk vinden om goed af te hechten.  Soms blij-afscheid en soms afscheid met veel tranen. Soms verwacht en soms totaal onverwacht. Dat zijn we in Nieuwkomersland wel gewend. Voor niets is een lange termijnplanning te maken.

Onze teamleden zijn erop voorbereid, worden meegenomen in het anders vieren en afscheid nemen en weten ook dat alle kinderen hier maar tijdelijk zijn.
En toch…… dan overvalt het je weer. Hoewel alle  kinderen in je juffen- of meesterhart zitten is er soms die ene leerling die nog net wat extra’s nodig heeft. Waar het niet helemaal vanzelf gaat, die jou extra hard nodig heeft en jij samen met zorgondersteuner en IB-er net wat meer tijd en energie in mag steken.

En ja, ook dan vieren we successen. Kleine stapjes vooruit sociaal gezien, stapjes in de cognitieve ontwikkeling en dan ook buiten schooltijd een mooie stap, aansluiten bij een voetbalclub voor kinderen die net even iets anders nodig hebben. Een klein vreugdedansje! Wat hebben we al veel kleine successen gevierd voor dit mannetje!

Maar dan op die ene decemberdag, na een prachtig feest, staat moeder voor de deur en komt dag zeggen, het vertrek is over een uur. Geen afscheid van de klas, geen afscheid van de andere juffen en geen afscheid van het voetbalteam. Maar wat zijn we dankbaar dat moeder toch nog even naar school kwam om afscheid te nemen. Zo voorkwam ze een lege tafel zonder verhaal in de klas de volgende dag.

Dit is weer zo’n moment. Als team een kop thee, met tranen. En weer zeggen we, wat mogen we blij en trots  zijn met dat wat we voor hem hebben kunnen doen. Loslaten en vertrouwen en terugkijken op de successen die we behaald hebben voor dit kind en dan hopen dat de volgende locatie het gezin weer net zo liefdevol omarmt.

Het kan toch bijna niet anders……
Wij moeten loslaten maar o jee, wat hebben we hem omarmd….