Blote voeten

Met je armen langs je lichaam, maar met gebalde vuisten sta je op blote voeten in de deuropening van ons lokaal.

Je schoenen heb je buiten al uitgedaan. Je wilt hier zo ontzettend niet zijn. En al helemaal geen schoenen aan. Waarom zou je ook? Je hele leven heb je op blote voeten gelopen en hier, in dit voor jou vreemde land, moet je ineens schoenen aan.

Je loopt het lokaal in en begint achterin snuivend heen en weer te lopen. Als een andere leerling jou probeert te benaderen gooi je een tafel om. Om de andere kinderen geen onveilig gevoel te geven, besluiten we dat zij met de onderwijsassistent buiten gaan spelen. Als de klas leeg is, gooi je een paar boeken van tafel en ook één richting mij. Ook een stoel vliegt door de lucht en daarna kruip je weg in de hoek van het lokaal. Hartverscheurend huilen vult de ruimte. Ik voel dat ik je wil troosten, geruststellen, maar ook dat ik niet te dichtbij mag komen. Ik ga op 2 meter afstand op de grond zitten en leg mijn hand in jouw richting op de vloer. Langzamerhand neemt niet jouw verdriet, maar wel jouw huilen af. Ik besluit een boek te pakken met veel platen en laat dit aan je zien, terwijl ik woorden benoem. Ik voel rust komen en leg het boek voor je op de vloer. Je pakt het niet. Ik probeer het met een bal en rol die naar je toe. Die pak je wel. Je rolt hem terug.

Dit was het begin van een leerling in onze groep. Na een periode van woede reguleren en tot rust komen, konden we gaan bouwen aan schoolse vaardigheden. Met het visueel maken van gewenst en ongewenst gedrag, structuur in de dag en de ruimte geven aan fysiek kunnen uiten, kwam er steeds meer rust. Hoe meer Nederlands hij leerde, hoe meer verhalen er kwamen. Prachtige verhalen over zijn mooie thuisland en het onlosmakelijke gemis.

En nu, nu zit hij op het VMBO. Nog regelmatig komt hij vertellen hoe het met hem gaat. Het gaat goed. Ook hij herinnert zich de heftige start. ‘Ik heb jou geschopt hè juf? En je werd niet boos.’
Nee, ik werd niet boos.