Schoolreis

Met grote ogen kijkt Haroun, 10 jaar, mij aan als ik een plaatje van een bus laat zien. Hij heeft nog nooit in een bus gezeten. ‘I have to sit in the front, otherwise I can’t breathe.’

Hij heeft heel veel vragen; hoeveel deuren zijn er? Wie mag die openmaken? Hoeveel keer gaat de bus stoppen? Hij vindt het duidelijk heel spannend. Ik beantwoord al zijn vragen en ik spreek met hem af,  dat hij naast mij mag zitten en dat ik in ieder geval dichtbij hem in de buurt blijf.

We gaan verder met het bespreken van ons aanstaande schoolreisje.

Bij alles laat ik een plaatje of een filmpje zien van onze reis. De bus, de plattegrond van de dierentuin, de speeltuinen, wat we gaan eten en de dieren die we gaan zien.

Ik probeer zoveel mogelijk duidelijkheid te geven en daarmee onrust weg te nemen.

Wat een vertrouwen moeten deze kinderen, en ouders, ons geven om deze dag met ons te beleven.

Ik moet ook denken aan mijn eigen kind,  die de eerste paar jaar na terugkomst van schoolreis op de laatste trede van de bus, steevast keihard begon te huilen. Hij had zoveel meegemaakt en te vertellen en wilde zo snel mogelijk naar ons toe, maar er stonden zoveel ouders te wachten, waardoor hij ons niet meteen zag. We hebben voor de jaren daarna een plek afgesproken waar wij zouden staan. Dat gaf rust en werkte goed.

Die rust wil ik de kinderen uit mijn klas zoveel mogelijk meegeven, zodat ze vooral kunnen genieten.

Dat ze er ook zin in hebben, blijkt uit wat Bassam uit Eritrea tegen mij zegt: ‘juf, ik ga slang voor jou pakken! Niet giftig, bij de staart. Wel giftig, achter de kop. Voor jou!’

Nou….. ik heb geloof ik, nog wat uit te leggen…