Kerst

‘Wij hebben geen kerstboom’, zei vorige week een leerling tegen mij.  ‘Nee’, zei een andere leerling, ‘wij hebben een hele kleine en mama was daar verdrietig van.’

Naast al het grote verdriet en zorg wat deze mensen hebben, dringt ineens dit verdriet tot mij door. Natuurlijk pak je geen kerstspullen in, als je gaat vluchten. En dan ben je nu hier, in een leegstaand verpleegtehuis, een oud kantoor of in een grote tent en vaak zonder de financiële middelen om nieuwe spullen aan te schaffen. Het vraagt veel van veerkracht om lichtpuntjes te zien in voor hun deze donkere tijd. Vooral ook omdat veel gezinnen niet compleet zijn, omdat de vaders van de gezinnen zijn achtergebleven in Oekraïne. Niet alleen de kinderen uit Oekraïne missen familie, ook de andere kinderen uit de klas hebben allemaal familie moeten achterlaten in hun moederland. Met Kerst is dit gemis misschien nog wel tastbaarder.

We hebben in de klas gesproken over het feest van Kerst. Natuurlijk hebben we het Kerstverhaal verteld en nagespeeld, maar we hebben het er vooral over gehad dat Kerst het feest is van licht en hoop. Dat je door het branden van een kaarsje kan denken en voelen wat voor jou belangrijk is. We hebben in de klas een hoekje ingericht met een grote kaars en de kinderen hebben allemaal in een papieren kaars getekend wat voor hun belangrijk is.  Spontaan ontstond dat ze allemaal de kaars gingen invullen met de vlag van hun moederland. We stonden stil bij de feesten in hun land en als ze Kerst vierden, hoe dat dan was.

Elke dag brandt de grote kaars in de klas.

De kinderen hebben zelf de wereldbol in het hoekje erbij gezet; zo was er licht voor alle kinderen op de wereld. Imagine….. Fijne kerst.