Stilte voor de storm

Kennen jullie dat… de stilte voor de storm?

Je leerlingen zijn allemaal ‘geland’ in je klas. Jij begint hun steeds beter te leren kennen en uiteraard geldt dit ook andersom. Eigenlijk begin je langzaam maar zeker in dat welbekende rustige sfeertje te komen. Maar dan…komt er weer een vakantie in zicht.

Daar begint de onrust. Leerlingen stromen het hele jaar in- maar het uitstromen is rondom een vakantie gepland. Nu was het deze herfstvakantie gelukkig maar één leerling in mijn junior groep. Weemoedig begin ik alweer terug te mijmeren naar de andere uitstromers van de afgelopen jaren.

Zo is er één leerling die bij mij altijd is blijven hangen, een lief en ontzettend vrolijk meisje. Haar Nederlands ging zo ontzettend goed. Altijd bezig met kleuren, tekenen en vooral heel veel met de andere meisjes spelen uit de klas.

Tot op een dag er signalen kwamen dat het niet mogelijk helemaal niet zo goed ging met dit meisje. De onmacht die je voelt als je niet goed kunt doorvragen, de taalbarrière zit dan echt in de weg, is groot. Nog groter werd de onmacht toen er aangekondigd werd dat ze terug naar hun eigen land gingen remigreren. Naar de school waar ze al veel verhalen over had gehoord. Waar soldaten dicht bij de grens stonden. Terug naar een land waarin er geen oorlog is, maar wel heel veel onrust. Ook in dit meisje ontstond de onrust. Je probeert een luisterend oor te zijn. Handvaten mee te geven voor daar. Daar waar het hard is op school, juffen niet meedenkend of lief zijn. Nu was ze uit een mogelijk bedreigende omgeving in Nederland maar wie geeft een garantie dat ze het daar beter zou krijgen? We hebben, zoals we altijd voor iedere leerling doen, een mooi afscheidsboekje gemaakt, vol tekeningen en foto’s. Ook mogen ze een steentje uitzoeken. De gedachte hierachter is dat een steentje altijd de leerling zal helpen herinneren aan ons. Aan de leuke tijden.

Lief meisje, ik hoop dat je vaak naar het steentje mag kijken en op mag groeien in een fijne omgeving. Wat ik ook hoop is dat je weet dat wij nog steeds aan je denken en je in ons hart meenemen. Haar maar iedere andere leerling gun ik het geluk en rust om te mogen groeien. En dus zwaaien we ze met een grote glimlach uit naar hun volgende school, met soms een flinke brok in de keel.