Onwennig

Ik voel een steek in mijn buik elke keer weer als ik een kind voor de eerste keer de taxi uit, of over de drempel van ons lokaal, zie stappen.
Soms pure paniek in de ogen, soms oprechte nieuwsgierigheid, maar eigenlijk altijd grote onzekerheid.

Als een leerling al een tijdje in een AZC heeft gezeten en daar naar school heeft kunnen gaan, is er al een eerste kennismaking geweest met het Nederlandse onderwijssysteem en het aanleren van de Nederlandse taal.
Het komt ook regelmatig voor dat door gezinshereniging een leerling die eerste kennismaking met het Nederlandse onderwijssysteem nog niet heeft gehad of überhaupt nog nooit naar school is geweest.

Mijn hart breekt, omdat ik mij bedenk hoe het voor dit kind moet zijn om letterlijk op de drempel te staan van een nieuw leven. Zoveel achtergelaten, zoveel meegemaakt en dan nu? Nu sta ik aan de andere kant van die drempel en ze weten nog niet wat ze van die nieuwe wereld kunnen verwachten en dat ze mij kunnen vertrouwen.

De kinderen die met de taxi komen, proberen we, zeker de eerste dag, meteen bij de taxi op te vangen. Natuurlijk is de leerling samen met ouders of begeleiders al op school geweest voor een intake en een eerste kennismaking, maar daar als kind in je eentje staan is denk ik toch anders. Als de leerling met ouders of begeleiders komt, nodig ik deze altijd uit in de klas.

Naar de leerling reik ik mijn hand, als ze die willen pakken mag dat, als ze dat niet willen, dan maak ik er ‘een kom maar mee gebaar’ van.
Met gebaren, plaatjes en een vertaalapp proberen we zoveel mogelijk duidelijk te maken. Nog fijner is het als er een medeleerling is met dezelfde moedertaal, die dingen kan uitleggen en vertalen.

We beginnen altijd heel snel met een rondleiding om de leerling zich veilig te laten voelen in zijn omgeving. En natuurlijk om te laten zien waar de wc is. Misschien een klein detail, maar wat voor groot ongemak en onzekerheid kan zorgen, als dit niet duidelijk is. In de klas laten we zien waar de leerling zit, proberen we uit te leggen met picto’s wat we die dag gaan doen, schatten we in of een voorstelronde fijn is en maken we duidelijk hoe laat de leerling weer naar huis mag.

De eerste dagen zijn onwennig; aftasten welke ingang er is voor het opbouwen van een relatie en afstemmen welk didactisch aanbod er mogelijk is.
Eigenlijk merken we altijd heel snel dat paniek en onzekerheid plaatsmaakt voor nieuwsgierigheid en verbinding. Ik vertrouw daarop met mijn hart bij de volgende leerling die nieuw komt en toch schieten mijn ogen altijd weer vol bij die eerste keer op de drempel.