Oog houden voor dagelijkse verhaal ISK-leerling

Monique Mulder, werkzaam bij ISK Metzo College Doetinchem en columniste.

Mijn droom is weg

‘Het is een mooie dag om te sterven.’ Het is één van de eerste dingen die hij zegt als hij via de telefoon heeft gehoord dat zijn moeder in Syrië plotseling is overleden. Ze is met haar vest in de ventilator van het aggregaat gekomen; hun enige stroomvoorziening. Ze laat in Syrië een man, twee dochtertjes van vier en een zoontje van negen achter. Haar zoon van zestien woont bijna een half jaar in Nederland.

Het is een week voor de Ramadan en dat is een goed moment om te sterven volgens haar zoon. De kracht die hij put uit deze woorden, zorgt dat zijn ogen weer even helder worden. Hij belt met zijn broer, het kind van een andere moeder. Zijn vader had vier vrouwen waarvan er nog maar twee leefden. Eén daarvan was zijn moeder. Zij woonde in Syrië met haar man en haar drie jongste kinderen. Haar zoon was in Nederland en zij zouden volgen via de gezinshereniging.

Een droom waaraan haar oudere zoon zich elke dag vastklampte.
Hij woont bij een opvanggezin en gaat naar school om zich voor te bereiden op hun komst. ‘Ik had het idee dat we hier straks samen zouden wonen in een huis. Nu is die droom weg.’ Wat hem het meest pijn doet is dat zijn zusjes geen moeder meer hebben. ‘Zij begrijpen niet dat zij weg is. Ze liepen elke dag samen naar school.’ Zijn broertje moet werken en zijn vader is te oud om zich om haar te bekommeren.
Terwijl hij belt met de vrouw van een andere broer, vullen zijn ogen zich weer met tranen. Hij smeekt Allah om hulp en put kracht uit zijn geloof.

Altijd een steun voor iedereen
De jongen die altijd een steun is voor iedereen om hem heen, helpt zichzelf door zijn gedachten naar zijn moeder te laten gaan. Ze was 43. ‘Even oud als één van mijn docenten. Ik zei vaak tegen haar: ‘Hoe kan het dat jij er niet zo mooi uitziet als haar? Dan zei ze: ik heb zes kinderen gekregen.’ Woorden die getuigen van de bijzondere band die hij met haar had. Terwijl we wachten op de komst van zijn voogd, houdt zijn been langzaam op met trillen en vertelt hij dat hij thuis gaat bidden. Bellen met familie wil hij even niet meer. Toch blijven de appjes op zijn telefoon binnenkomen. De familieleden, die verspreid wonen over Nederland en andere landen in Europa, zoeken troost en steun bij elkaar.

Alleen op school
Hij is alleen op school, ver verwijderd maar toch dichtbij en gebruikt het woord ‘madrassa’ om ze dit te vertellen. Als hij met zijn voogd op weg is naar de auto, vragen zijn Syrische vrienden waarom hij is opgehaald. De meeste van hen zijn ook zonder ouders in een ver land. Wanneer tot hen doordringt wat er is gebeurd, rennen ze naar buiten en vormen een cirkel om hem heen. Woorden zijn voor hen niet nodig. Ze begrijpen precies hoe hij zich voelt en aan zijn ogen is te zien dat hij even werkelijk tot zich door laat dringen hoe verdrietig dit bericht voor hem is.